|
versie: 16 maart 2016
Online periodiek voor droge feiten | voorpagina De Zaak WNC --------------------- Terugblik op het WNC Concerten en andere activiteiten in het gekraakte Wolters Noordhoff Complex (WNC) te Groningen trokken in 1985-1990 vele bezoekers. Van een van hen deze terugblik. Door Erik Riensema We zaten ook bij WNC-vergaderingen en ik leerde er meer mensen kennen. Ik kwam er steeds vaker. Love and peace toen nog. Eten in Salmonella, concerten in de kelders, er gebeurden mooie dingen. Er was ook een zee van ruimte om van alles te doen. Veel drugsgebruik ook, filosoferen, lieve gesprekken, creativiteit... Ik kon het heel goed vinden met Koen, met wie ik later nog bij de Groninger Biologische Groentehandel zou gaan werken. Ook ging ik om met Harro. Ik herinner me dat ik met hem en zijn bakfiets op nachtelijke steigerplankenjacht ging, om een podium te maken. Volgens mij wilden we iets met house-muziek gaan doen, toen nog iets nieuws en heel illegaals. Ook was ik in die tijd samen met Robbie wel eens bij Marco (al noemden we hem bij zijn achternaam), filosoferen over muziek en radio (Zwarte Hemel) en zo. Ik had daarvoor enkele jaren bij OOG¹ als vrijwilliger gewerkt. We blowden heel veel. Ik kan me niet veel meer herinneren van alles wat er is gebeurd en gezegd; wel is bij mij altijd het sterke gevoel gebleven dat ik Marco een toffe en slimme gast vond. Ik maakte zo in de aanloop naar de dreigende ontruiming mee dat de sfeer verhardde en dat op de vergaderingen opeens radicale gasten uit andere plaatsen aanwezig waren, met oorlogstaal en veel speedgebruik. Het werd er niet leuker op en ik merkte ook dat de paranoia toenam. Namen ken ik niet van die gasten, maar ik voelde me er niet senang bij. En ik merkte dat veel van de lieve mensen die ik steeds beter leerde kennen, dat ook zo voelden. Maar ja, er stond een ontruiming op stapel en de gelederen werden gesloten. Iedereen werd zo'n beetje verdacht van spionage en ik kan me voorstellen dat er ook verdenkingen vielen op Marco, met zijn radio-apparatuur. Misschien werd ik ook wel verdacht van spionage, want vlak voor de ontruiming kwam ik er niet meer. De simpele reden daarvoor was dat ik in april 1990 een full time baan kreeg, fotograaf en verslaggever bij de Loeks.² Ik ben toen radicaal gestopt met muziek maken, blowen en het alternatieve nachtleven van Groningen. De dood van Marco kreeg ik ook niet direct mee. Voor mij markeert de dood van Marco en de daaropvolgende ontruiming ook nog eens een radicale wijziging in mijn leven, dat nog steeds van toepassing is (journalist, geen muziek, geen nightlife, niet of zelden blowen). De ambivalente gevoelens rondom WNC zijn altijd gebleven. Enerzijds de hele lieve en mooie jonge mensen (mooi in alle opzichten), die zich op een toffe manier inzetten voor de maatschappij en zorgde voor de broodnodige maatschappijkritiek, anderzijds de niet zo lieve en niet zo mooie situatie rondom de ontruiming. Jammer dat het zo moest eindigen en jammer ook dat Marco – hoe dan ook - sneuvelde. R.I.P. Marco, R.I.P. WNC. ¹ OOG = Omroep Organisatie Groningen, lokaal radio- en tv-station. |